Foto's van de olifanten die midden in Delhi wonen

“Kom op, kom op!” roept Mohammed Saddam. Terwijl ik mijn spijkerbroek af scheur, staar ik naar hem en de drie andere mahouts – Hindi voor olifantenrijders – die al in het water rondspetteren. Normaal gesproken zou ik de eerste zijn die in het water springt, zeker in de brandende zon van Delhi, in India. Maar als ik uitkijk over de modderige, vuile stroom waar de Yamuna-rivier in is veranderd, begin ik te twijfelen.

Het is meer het geluid dan het uitzicht waardoor ik me al snel bedenk. Het trompetterende geloei van de dichtstbijzijnde olifanten echoot rond de warme onderkant van de brug door. Het is te waanzinnig om te weerstaan. Een uur lang zijn de mahouts aan het spelen en lachen, vooral om mij, omdat ik tot aan mijn middel in het water tussen de gigantische grijze dieren sta. De olifanten zuigen de Yamuna op. “We moeten minimaal een uur wachten voordat we ze kunnen schoonschrobben, want hun huid is erg ruw,” vertelt Saddam.

De mahouts en hun olifanten zijn een uitstervende groep geworden in Delhi. In totaal zijn er nog maar dertien olifanten in privébezit. De druk van dierenrechtenorganisaties en de strenge regelgeving van de overheid, hebben het zowat onmogelijk gemaakt om meer olifanten de stad in te brengen.

De wet op de dierenbescherming schaart olifanten onder de dieren die niet voor entertainment of privébezit gebruikt mogen worden. Een olifantenbezitter – die niet bij naam genoemd wil worden – claimt dat het verbod van de overheid de olifantenhouders manipuleert, waardoor ze hun dier in de steek moeten laten.

“De overheid heeft in 2003 besloten dat een olifant alleen opgevoed kan worden door mensen die daar de faciliteiten voor hebben: Een grote waterfontein om uit te drinken en onderdak om ze in te houden. In Delhi kost zoiets 100.000.000 roepies (wat gelijk staat aan ruim 1.4 miljoen euro). Dat, plus duizenden euro’s voor de olifanten zelf… Maar je mag ze niet gebruiken? En hoe vind je trouwens zo’n plek in Delhi? “

Uitkijkend over het uitgestrekte Delhi, lijkt het wel alsof de olifanten er nog steeds zijn. De urbanisatie gaat snel en overal in de stad zijn werkzaamheden gaande. Er zijn de afgelopen jaren een aantal serieuze verkeersongevallen geweest en er zijn zelfs doden gevallen door de olifanten. Dat heeft de invoering van nieuwe regelgeving alleen maar versneld.

Maar dat schrikt Sahil Akhter niet af. Hij is een gewone jongen van twaalf – uitgelaten en speels wanneer hij een taak krijgt, maar verlegen als hij nieuwe mensen leert kennen. Als hij thuiskomt van school, speelt hij niet met speelgoed en kijk hij geen tv. “Ik rij op olifanten en paarden,” mompelt hij bescheiden. Sahil intrigeert me. De mahouttraditie wordt overgegeven van vader op zoon. De vader van Sahil is een paar jaar geleden tijdens een ongeluk gedood door een olifant. Deze jongen groeit op tussen de dieren, onder één van de drukste bruggen van de stad. Als ik hem voor het eerst ontmoet, twijfelt hij of hij zijn school wil afmaken, of full-time mahout wil worden.

“Ik wil dat hij op school blijft,” zegt de oudere broeder van Sahil. Hij knijpt zijn ogen dicht als hij in de verte naar de spelende Sahil en de andere jongens kijkt. “Dit is geen makkelijk leven.” Mahouts zijn erg arm. Ze verdienen per persoon gemiddeld zo’n 70 euro per maand. Meestal wordt dat aangevuld met fooien die ze krijgen op festivals en bruiloften, maar nog steeds is het niet genoeg om van te leven.

Een paar maanden later heeft Sahil zijn broers advies afgeslagen en is hij gestopt met school. Hij is nu een mahout. Als ik hem vraag naar zijn toekomst, antwoordt hij half lachend: “Ik wil doen wat God voor mij bedacht heeft. Mijn plan is om op de olifanten te blijven rijden.”

Ondanks het feit dat hij de familietraditie voortzet, ziet de werkelijkheid van Sahil’s leven er somber uit. Deze twaalfjarige jongen zou zomaar eens de laatste mahout van Delhi kunnen zijn.