Ik ging 24 uur lang op een Zweedse zuipcruise en dat wil ik nooit meer

Hoewel ik in Zweden ben geboren en opgegroeid, moet ik toegeven dat ik nog nooit op een Baltische partycruise ben geweest. Deze ongelooflijk populaire partyboten varen over de Baltische Zee tussen Zweden en Finland. Je kan er tax free winkelen en onbeperkt eten en drinken. Voor nog geen zestig euro ben je een dag lang onder de pannen. En als je niet onbeperkt wilt eten en zuipen, dan kun je voor slechts dertig euro een liter belastingvrije drank inkopen voor thuis. Dat is een hele goede deal voor Zweden en Finnen, want alcohol is er erg duur.

Volgens Visit Stockholm stappen er elf miljoen mensen per jaar in de drankboot om de Baltische Zee op te varen. Vastzitten op een boot met een boel dronken mensen die ik niet ken heeft nooit mijn interesse gewekt, maar iedereen die ik ken is geobsedeerd met deze cruises. Om uit te zoeken waarom, kocht ik een kaartje voor de ferry van Stockholm naar Turku, in Finland, en terug — een drieëntwintig uur durend retourtje waarin ik niet van die boot af hoef te komen, laat staan even in Finland hoef te zijn.

Ik stap vrijdagavond na werk om zeven uur ‘s avonds op het schip. Mijn medereizigers zijn jonge stellen en families met kleine kinderen, maar de meerderheid bestaat uit vriendengroepen die nu al dronken zijn. Iedereen heeft in ieder geval één ding met elkaar gemeen: ze zijn fucking enthousiast. Ik voel me een beetje alsof ik nuchter en te laat op een huisfeestje ben aangekomen en hard moet werken om hetzelfde gevoel van euforie te ervaren.

Na een lange wandeling door de gangen van het schip, vind ik mijn schaars gedecoreerde kamer, zonder ramen. In een poging om mijn hersenen te laten denken dat er wel daglicht in deze kamer is, heeft de ontwerper een spiegel opgehangen op de plek waar normaal gesproken een raam zou zijn. De spiegel heeft zelfs gordijnen.

Nadat ik m’n zooi in de kamer heb gelegd, is het tijd om op ontdekkingstocht te gaan. Mijn eerste stop is nogal voor de hand liggend: het onbeperkt eten- en drankbuffet. Het zou nogal dom van me zijn als ik dit reisje niet begin met het eten van zoveel mogelijk garnalen en het drinken van gratis wijn.

De belichting in de grote eetzaal is zo fel, dat ik er hoofdpijn van krijg. Ik trek een sprintje naar het buffet, maar voordat ik er ben, dirigeert een werknemer me naar een tafel. Ik word tussen vier verschillende groepen jongens gepropt - waarvan ik er eentje nauwelijks kan zien omdat er een indrukwekkende muur aan lege bierglazen tussen ons in is gebouwd.

Als ik eindelijk bij het buffet aankom, valt me op dat er geen enkele Zweedse of Finse delicatessen te vinden zijn - het aanbod is een verwarrende maar interessante mix van internationale gerechten, zoals een stoofpotje van lam en Pad Thai. Ik gooi een beetje van alles op mijn bord, vul mijn glas wijn en keer terug naar mijn plek.

Terwijl ik probeer te eten, begint de dronken gast naast me zijn enorme repertoire van meezingliedjes op te voeren. De teksten zijn simpel maar effectief - hij herhaalt vooral de woorden “Go Zweden” zo’n twintig keer - dus het is makkelijk voor de rest om mee te doen. Velen doen dat dan ook.

Nadat we een paar oorverdovende vertolkingen hebben gehad van populaire Zweedse volksnummers, rondt hij zijn optreden af door zijn kont te laten zien. Op dat moment komt er een medewerker binnen die hem uit de zaal verwijdert.

Twee uur nadat ik heb onderzocht hoeveel gratis smaakloze wijn ik kan drinken, merk ik op dat andere passagiers naar de achterkant van het schip gaan. Ik kom er al snel achter dat zich daar het kloppend hart bevindt van dit hedonistische vaartuig - de club.

De club is enorm. Het heeft twee verdiepingen en een podium waarop een band een medley van zachtaardige feel good-nummers speelt. Vriendengroepen verzamelen zich in kleine kringen om te dansen. Je kan de spanning nog voelen - ze zijn pas aan het opwarmen.

Al snel breekt er een spontane polonaise uit en zodra de menigte zich voor het podium begint te verzamelen beweeg ik mezelf er ook naartoe. Ik ben precies op tijd voor de headliners van vanavond, het Zweedse DJ duo Rebecca & Fiona. Mensen juichen en schreeuwen. Er gaan handen in de lucht. Het is duidelijk dat dit de climax van de avond gaat worden.

Het publiek gaat er vol voor, terwijl ze af en toe goedkoop bier en wijn over elkaar - en mij - heen gooien. Dan hoor ik iets wat ik heel lang niet heb gehoord. Het geluid brengt me terug naar elke dansvloer en elk festival waar ik tussen 2000 en 2009 ben geweest. Een spontaan gevormd koor van gasten begint het refrein van Seven Nation Army te brullen. Het blijft de rest van de cruise in mijn hoofd zitten.

Als het feest een paar uur later eindigt, strompelen de meeste mensen terug naar het restaurant om de limieten van het onbeperkte buffet nog wat verder op de proef te stellen. Ik bestel een pizza, maar wanneer hij klaar is, besef ik me dat ik nagenoeg alleen in de eetzaal zit — de meeste mensen zijn naar hun kamers gegaan. Ik besluit hetzelfde te doen.

Uren later word ik wakker omdat het schip zo hard aan het trillen en schudden is dat ik mijn overlijden al had geaccepteerd. Mijn hele kamer lijkt te wiebelen, maar aangezien het pikdonker is in dit treurige ding, is het moeilijk om te zien wat er nou precies gebeurt. Ik baan me een weg naar de deur, te herkennen aan het lichtpuntje eronder, en kruip mijn kamer uit. Ik herstel snel mijn balans en loop door de hal, waar ik een balkon ontdek.

Voor de eerste keer dat ik op deze boot ben gestapt, adem ik frisse lucht in en word ik eraan herinnerd dat dit schip gewoon wel echt aan het varen is. Ik neem alles in me op - de zee, de vogels die in de grijze lucht zweven, de Scandinavische buitenlucht en een paar van mijn landgenoten die zich aan de railing vasthouden - ze zien er verschrikkelijk slecht uit.

Het blijkt dat het pas rond het middaguur is, en dat de oorzaak van het geschud te maken had met zijn terugkeer naar Zweden. Ik voel een heel klein beetje verdriet omdat ik niets van Finland heb gezien, maar ik ben me er tegelijkertijd ook van bewust dat andere landen ontdekken - of zelfs van A naar B gaan - niet echt het idee is van zo’n partycruise.

De tweede helft van het reisje is nogal saai. Het is stil, en de mensen die wakker zijn, zien er angstig uit en hebben een enorme kater. We hebben nog zes uur te gaan voordat we terug in Stockholm zijn. Wat moeten we nu doen?

Ik ga terug naar de club. Het is niet compleet verlaten, maar het is er wel verschrikkelijk saai - er zijn wat kinderen aan het rondrennen en ze doen handstanden op het podium. Er ligt ook een groep tieners, die eruitzien alsof ze nét oud genoeg zijn om te drinken, verslagen op een paar banken in de hoek.

De volgende twee uur gebeurt er werkelijk niets. De uren zijn treurig en onverdraaglijk lang. Inmiddels hebben mijn reisgenoten alle belastingvrije drank, sigaretten en zooi gekocht die ze willen. Uiteindelijk gaan de meesten weer terug naar de club, omdat er simpelweg niets beters te doen is.

Om vier uur probeert het personeel de schijn van een feestje weer op gang te brengen door een dansgroep te laten optreden. Maar het moment dat de dansers van het podium aflopen, slaat de apathie weer toe. Met nog een paar uur te gaan, druip ik af naar mijn kamer. Ik ga in het bed liggen en tuur naar de duisternis totdat er wordt omgeroepen dat we Stockholm hebben bereikt.

We verzamelen ons allemaal bij de uitgang - als er enige vorm van enthousiasme is op dit moment, dan is het wel omdat we eindelijk van dit domme schip af kunnen.

Terwijl ik stink naar het bier dat gisteren over me heen is gegooid, begin ik na te denken over mijn ervaring. Ik snap volledig waarom mensen geld betalen om helemaal naar de klote te gaan op zo’n boot. Oneindig drinken, eten en feesten terwijl je op internationale wateren bent is een geweldige ervaring. Het is alleen jammer dat je de volgende dag niet kan ontsnappen aan je kater en verveling. Op die momenten ben je nogal verloren op zee.