De anarchisten die hun eigen medicijnen ontwikkelen

De eerste keer dat ik Michael Laufer zag, gooide hij voor duizenden dollars aan zelfgemaakte medicijnen in het publiek op de Hackers on Planet Earth-conferentie (HOPE) in New York.

“Wie heeft er last van anafylactische shocks en heeft geen toegang tot epinefrine?” vroeg Laufer aan het publiek. Een paar handen schoten omhoog en Laufer duwde een zelfgemaakte epipen in één van die handen. “Dit is één van de originele pennen die we hebben gemaakt,” zei hij. “Gebruik het verstandig.”

Na een paar minuten leedvermaak over ‘pharma bro’ Martin Shkreli – die “weg zit te rotten” in gevangenis Fort Dix nadat hij de prijs van aidsmedicijn Daraprim verhoogde van 11 naar 660 euro – werd Laufer serieus. “We zijn nu twee jaar verder, maar ondanks alles wat er is gebeurd, is de prijs van Daraprim nog steeds hetzelfde,” zei hij. Hij graaide in zijn zak en haalde een handvol pillen tevoorschijn. “Ik denk dat ik er nog maar wat meer moet uitdelen,” zei Laufer terwijl hij de pillen het publiek in strooide.

Met zijn kale hoofd, donkere baard en eeuwige camouflagejas, ziet Laufer er niet uit als een dokter of een medische wetenschapper – maar dat is ook precies zijn bedoeling. Als een van de oprichters van Four Thieves Vinegar, een vrijwilligersnetwerk van anarchisten en hackers dat medische doe-het-zelftechnologieën ontwikkelt, heeft Laufer de afgelopen tien jaar geprobeerd levensreddende geneesmiddelen te bevrijden uit de klauwen van grote farmaceutische bedrijven. Laufer heeft geen geneeskunde gestudeerd en hij is de eerste die je zal vertellen dat hij geen dokter is. Wettelijk gezien is hij is zelfs gekwalificeerder om te werken als wiskundige of met kernwapens dan als geneeskundige. Maar Laufer is nooit het type geweest dat zich laat tegenhouden door wetten en regels.

Ik ontmoette Laufer in een café in de buurt van HOPE nadat hij klaar was met zijn presentatie over doe-het-zelf-medicijnen. Hij zat er samen met Four Thieves-leden die vanuit alle uithoeken van de VS waren overgevlogen om bij de conferentie te zijn, en nieuwe medische technologieën te onthullen waar ze aan hadden gewerkt. Laufer bracht een toast uit:

“A toast to the dead, for children with cancer and AIDS,” zei hij, terwijl hij zijn glas bourbon in de lucht hief. Een tekst van de rapper Immortal Technique. “A cure exists, and you probably could have been saved.”

Four Thieves botste de afgelopen tien jaar vaak met de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA), CEO’s van medicijnfabrikanten met miljarden op de bank, artsen en scheikundigen aan de meest prestigieuze universiteiten van de VS. Laufer en zijn partners doen niks liever dan machtige mensen op de kast jagen, want Four Thieves is het levende bewijs dat je zonder al te veel geld en buiten de officiële kanalen werkende medicijnen kunt maken.

Bij Amerikaanse apotheken kan één paar Mylan-injectiepennen meer dan 500 euro kosten. De generieke versie van die injectiepen kost al gauw 250 euro per paar, maar door een aanhoudend tekort zijn ze, zelfs als je genoeg geld hebt, nergens te vinden. Als reactie publiceerde Four Thieves instructies hoe je zelf zo’n injectiepen kunt maken voor 25 euro met makkelijk verkrijgbare onderdelen. En dat ding bijvullen kan ook nog eens voor maar 3 dollar. Shkreli verhooge de prijs van het levensreddende aidsmedicijn Daraprim naar 750 dollar. Dus ontwikkelde Four Thieves een open-source diy-scheikundelab waarmee iedereen zijn eigen Daraprim kan maken voor maar 25 cent per pil.

De totale waarde van de farmaceutische industrie in de VS wordt geschat op 410 miljard euro. De muren eromheen worden streng gecontroleerd door regelgevende instanties zoals de Food and Drug Administration en de Drug Enforcement Administration (DEA).

Door vrijelijk de instructies om geneesmiddelen en medische hulpmiddelen te verspreiden, wil een samengeraapt collectief van anarchisten en hackers een van de meest gereguleerde en winstgevende industrieën ter wereld omver trappen. En dit is nog maar het begin.

De leden van Four Thieves beweren dat ze vijf verschillende soorten geneesmiddelen succesvol hebben nagemaakt met hun MicroLab. Dit apparaat bootst de werking van dure machines na die normaal alleen in grote scheikundelaboratoria te vinden zijn. Het apparaat is gebouwd met onderdelen die makkelijk te verkrijgen zijn en kost daarom maar een fractie van de prijs van een echt lab. Bij het MicroLab bestaat elke reactiekamer uit een kleine pot die weer gemonteerd is in een grotere pot. Daarop zit weer een deksel die zelf te 3D-printen is met wat online instructies. De temperatuur wordt gemeten met een thermistor, en de vloeistoffen kunnen circuleren door een paar plastic slangetjes tussen de kamers in waar de chemische reacties plaatsvinden om de medicijnen te produceren. Het hele proces wordt gecontroleerd door een computertje dat maar iets van 30 euro kost.

Tot nu toe is het Four Thieves gelukt om een eigen versie van Naloxon te maken, een medicijn dat gebruikt wordt om een opiatenoverdosis te voorkomen; Daraprim, het aidsmedicijn van Shkreli; Cabotegravir, een medicijn dat besmetting met het hiv-virus voorkomt en maar vier keer per jaar toegediend hoeft te worden; en Mifepriston en Misoprostol, twee stoffen die in een abortuspil zitten.

Omdat de regering-Trump waarschijnlijk een conservatieve rechter voor het Hooggerechtshof gaat aandragen, voelt Four Thieves de noodzaak om hun abortusmedicatie snel te perfectioneren. Ze zijn bang dat de overheid staten binnenkort zelf wil laten beslissen over abortussen en dat hierdoor veel vrouwen geen mogelijkheid meer hebben om een zwangerschap te beëindigen. Dit was een belangrijke reden voor Tim Heilers, een voormalig sonartechnicus bij de marine, om zich afgelopen februari bij Four Thieves aan te sluiten.

“Kentucky is een ontzettend conservatieve staat en ik denk dat er reële kans is dat dit de eerst staat zonder toegang tot abortus is,” zei hij. “Ik denk dat het erg belangrijk is om mensen de mogelijkheid te geven om mifepristone te maken als zij dat echt nodig hebben.”

Hoewel Four Thieves al vijf medicijnen succesvol heeft geproduceerd, is tot nu toe alleen de instructies voor Daraprim beschikbaar op hun website. Dit komt deels doordat niet alle moleculen even makkelijk zijn om te produceren. Naloxone, bijvoorbeeld, is bijzonder moeilijk om te maken, omdat het middel tegen een opiatenoverdosis met dezelfde precursoren gemaakt wordt als opiaten zelf. Deze precursoren worden streng gecontroleerd door de overheid en mogen alleen in kleine doses in bezit zijn van gelegitimeerde laboratoria. Om dit probleem te omzeilen doen Laufer en zijn collega’s iets schijnbaar contra-intuïtiefs: ze maken medicijnen van drugs.

Laufer realiseerde zich, dat ook al kunnen ze niet legaal kunnen komen aan de stoffen die nodig zijn om Naloxone te produceren, opiaten zelf wel vrij makkelijk te krijgen zijn. Nadat leden van Four Thieves oxycontin bij een dealer hadden gescoord, konden ze met een paar chemische reacties de precursors uit de drug extraheren en daarmee Naloxone maken.

“Een slimme dealers in de jaren 90 ontdekten dat je met een simpele reactie van oxycontin oxymorfon konden maken, wat iets van zes keer sterker is,” vertelt Laufer. “Je kunt in één stap Naloxone van oxymorfon maken. Het is vrij eenvoudig en nu heb je een medicijn gemaakt van gif.”

Deze onorthodoxe benaderingen van de gezondheidszorg is een belangrijk onderdeel van ‘pharmahacking’. Mensen koste wat het kost helpen is het belangrijkst doel.

Het medicijn cabotegravir bijvoorbeeld, is een preventieve profylactische werking waarvan is aangetoond dat het de overdracht van hiv via besmette naalden voorkomt bij makaken. In tegenstelling tot andere preventieve profylactische medicijnen die dagelijks moeten worden ingenomen, hoeft dat bij cabotegravir mogelijk maar vier keer per jaar om de gebruiker tegen hiv te beschermen. Hoewel de eerste klinische resultaten van cabotegravir buitengewoon veelbelovend waren, wilde Four Thieves niet wachten tot het op de markt komt. (Het medicijn ondergaat momenteel een Fase III-test, dat betekent dat er klinisch onderzoek wordt gedaan bij een groot cohort van menselijke proefpersonen.) Als we naar andere profylactische geneesmiddelen kijken, valt alleen wel te verwachten dat cabotegravir voor een exorbitant hoge prijs op markt komt. Truvada, een vergelijkbaar medicijn dat elke dag moet worden ingenomen, kost ongeveer 1800 euro per maand. Dus zocht de groep uit hoe ze het zelf konden maken.

Cabotegravir bevindt zich nog in de preklinische fase, maar dat weerhoudt Four Thieves er niet om te proberen om preventieve profylactica (PrEP's) aan die mensen die het het hardst nodig hebben te geven. Terwijl de groep blijft experimenteren met het maken van cabotegravir, zijn mensen die verbonden aan Four Thieves begonnen met het opkopen van de PrEP tenofovir, om het aan heroïnedealers te geven, zodat zij hun drugs met deze PrEP kunnen versnijden als fijne ‘service’ voor hun klanten. “Deze heroïne heeft een nieuwe bijwerking,” zei Laufer. “Je krijgt er geen hiv meer van.”

Four Thieves Vinegar zoekt de grenzen op van wat volgens de wet mag. Hoewel Laufer schoppen tegen de farmaceutische industrie tot kunst heeft verheven, blijft de wet altijd een bedreiging voor zijn pogingen om de geneeskunde te bevrijden. Als een farmaceutisch bedrijf een nieuw medicijn produceert, hebben zij een patent op de werkzame moleculen in dat middel. En toch kunnen Laufer en zijn collega’s deze moleculen namaken, omdat ze beschreven staan in octrooiaanvragen en wetenschappelijke publicaties. Het enige dat je dan nog nodig hebt om ze te kopiëren, is het juiste stukje technologie.

Omdat Four Thieves geen medicijnen verkoopt die door de leden zijn gemaakt, doen ze volgens FDA technisch gezien niks illegaals. Wel heeft de FDA het publiek meerdere keren gewaarschuwd voor doe-het-zelfoplossingen om medicijnen te produceren. Kort nadat Four Thieves de epipen van 25 euro onthulde, waarschuwde de FDA in de media dat het gebruik van niet-goedgekeurde geneesmiddelen voor persoonlijk gebruik gevaarlijk kan zijn. Four Thieves werd daarbij niet bij naam genoemd. Ironisch genoeg waarschuwde de FDA een paar maanden voor een epipen van het farmaceutisch bedrijf Pfizer. Het bedrijf had te weinig onderzoek gedaan naar “honderden” klachten over gebrekkig werkende epipennen die zelfs enkele dodelijke slachtoffers hadden gemaakt. In mei bracht de FDA een tweede waarschuwing naar buiten, ditmaal over een chronisch tekort aan epipennen.

Volgens de DEA is géén van de middelen die het collectief produceert een gereguleerde stof. Of je de geneesmiddelen in je bezit mag hebben, hangt alleen af van de wetgeving per Amerikaanse staat. Als iemand een ziekte heeft en het medicijn voorgeschreven heeft gekregen door een arts, kan er wettelijk gezien niets gebeuren als diegene zijn eigen medicijn produceert. Four Thieves verspreid alleen informatie over hoe je bepaalde geneesmiddelen zelf maakt en ontwikkelt open-source hulpmiddelen om dat te realiseren. Als mensen besluiten de informatie van het collectief te gebruiken, is dat hun eigen keuze, maar Four Thieves doet niet alsof de informatie puur en alleen bedoeld is voor “educatieve doeleinden”.

“Mensen die intellectueel eigendomsrechten beschermen, gebruiken allemaal retorica alsof het over diefstal gaat,” vertelde Laufer me. “Als je daar axiomatisch vanuit gaat, dan kun je volgens diezelfde logica stellen dat het moord is om mensen levensreddende medicatie te onthouden. Vanuit een moreel standpunt móét je wel tot diefstal overgaan om doden te voorkomen.”

“Dus ja, we moedigen mensen aan om de wet te overtreden,” voegde Laufer eraan toe. “Als je doodgaat en het middel dat je kan genezen wordt je ontzegd, zou je dan liever de wet overtreden en blijven leven, of een brave burger zijn en een lijk?

In 2008, in het laatste jaar van zijn studie maakte een Laufer een reis die katalysator bleek te zijn voor de oprichting van Four Thieves Vinegar. Toen hij een kliniek op het platteland in El Salvador bezocht, als onderdeel van een onderzoek naar mensenrechtenschendingen, kwam hij erachter dat ze al drie maanden zonder anticonceptiepillen zaten. Toen de kliniek contact opnam met het centrale ziekenhuis in San Salvador, kregen ze te horen dat het ziekenhuis ook geen anticonceptie meer had. Laufer vertelde dat hij verbaasd was dat de ziekenhuizen geen anticonceptie konden krijgen, omdat het een relatief eenvoudig medicijn is dat al meer dan een halve eeuw bestaat. Hij realiseerde zich toen dat als dealers drugs in ondergrondse laboratoria kunnen produceren, dat ook mogelijk moet zijn met levensreddende medicijnen.

Kort nadat Laufer terugkwam uit Midden-Amerika, richtte hij het collectief op. Maar het bestaan van Four Thieves werd pas openbaar gemaakt op HOPE 2016. Tijdens Laufers eerste lezing op de hackerconferentie, demonstreerde hij de epipencil van 30 dollar, deelde hij zelfgemaakte Daraprim uit aan het publiek, liet hij een vroeg prototype van het MicroLab zien en belde hij Martin Shkreli op vanaf het podium (hij antwoordde niet). Op het begin van Four Thieves werkte Laufer vooral in zijn eentje, maar nu het niet meer zo underground is, is de groep veel groter. Volgens Laufer is het onmogelijk om precieze ledenaantallen te geven: mensen komen en gaan wanneer ze willen en dragen zoveel kennis en tijd bij als ze kunnen.

Iedereen die ik sprak bij Four Thieves had een technische achtergrond, maar er was geen enkele medisch professional te bekennen. Laufer heeft bijvoorbeeld een achtergrond in kernfysica en is onderwijsdirecteur van het wiskundeprogramma aan Menlo College in Silicon Valley. Door deze sterk uiteenlopende technische expertises heeft Four Thieves nu aparte teams voor biologie, scheikunde, data science, programmeren en hardware. Hoeveel die teams samenwerken is afhankelijk van het specifieke project.

Four Thieves verkoopt niks, maar ze hebben wel twee ‘hoofdproducten’. Als eerste is er de open-source-hardware, zoals de epipen en het draagbare MicroLab. Als tweede zijn er de instructies hoe mensen deze spullen kunnen gebruiken om medicijnen te maken. Daarin staat alles: van uitleg bij de chemische reacties tot informatie over hoe je chemische stoffen kunt krijgen die nodig zijn bij de productie van medicijnen.

“Ik vind het echt noodzakelijk dat informatie over hoe je je eigen medicijnen kunt maken zo goed mogelijk beschikbaar is voor iedereen die daar ook maar de geringste interesse in heeft,” zei Laufer me. “Het doel van onze groep is om mensen dit zelf te laten doen. Het idee is dat iemand de instructies kan downloaden, de lijst met materialen kan bekijken, ze kan bestellen, de montage- en programmeerhandleiding kan volgen, de code kan uploaden, chemicaliën kan bestellen en vervolgens medicijnen kan maken.”

Alle tools van Four Thieves zijn ontwikkeld met een minuscuul budget – het enige geld komt uit de zakken van hun eigen leden – en tot nu toe is er nog niemand doodgegaan aan hun medicijnen. Toch waarschuwen sommige deskundigen dat doe-het-zelfmedicijnen onvoldoende zijn onderzocht.

Eric Von Hippel, een econoom bij het Massachusetts Institute of Technology (MIT) die onderzoek doet naar open innovatie, is enthousiast over meer personalisering bij medicijnproductie, maar alleen onder bepaalde voorwaarden. Hij noemde Nederlandse proef met onafhankelijk geproduceerde geneesmiddelen op maat als een goed voorbeeld. Maar die medicijnen worden wel in het ziekenhuis gemaakt door medische professional. Von Hippel denkt dat het gevaarlijk kan zijn als patiënten zelf medicijnen gaan maken.

“Als je de chemische reacties niet onder precies juiste omstandigheden uitvoert, kunnen er gemakkelijk gevaarlijke bijproducten ontstaan,” zei Von Hippel in een e-mail. “Zorgvuldige controle van de omstandigheden in zelfgemaakte chemische reactoren, zoals het MicroLab dat gratis wordt aangeboden door Four Thieves Vinegar, lijkt me onwaarschijnlijk.”

Hippels collega Harold DeMonaco, gastwetenschapper aan MIT, is het hiermee eens. DeMonaco zei dat hij er een voorstander van zou zijn om patiënten te laten werken met speciale bereidingsapotheken. Dit soort apotheken maken gepersonaliseerde medicijnen op maat voor hun patiënten. Volgens DeMonaco kunnen ze dezelfde medicijnen goedkoop produceren net als Four Thieves, maar dan met de “juiste veiligheidswaarborgen”.

“Tenzij een idioot met het systeem kan werken en het eindproduct ook gecheckt wordt, kan de gebruiker blootgesteld worden aan een hele waslijst narigheid,” zei DeMonaco in een e-mail. “Het veelvuldig gebruik van de apparaten van Four Thieves zou een hele nieuwe categorie voor de Darwin Awards opleveren.”

Von Hippel en DeMonaco zijn het erover eens dat het ontzettend belangrijk is dat het eindproduct uitvoerig wordt getest om de veiligheid van de patiënten te waarborgen. Volgens Von Hippel zijn wetenschappers met een achtergrond in de farmacochemie nodig om deze problemen met diy-medicijnen op te lossen.

“Ik zie wat Michael Laufer doet als een waardevolle vorm van sociaal activisme dat baan maakt voor een veelbelovende toekomst,” zei von Hippel. “Maar ik denk dat de apparatuur en de medische wetenschap veel verder moeten worden ontwikkeld voordat de productie van dit soort medicijnen veilig is.”

In zekere zin doet Four Thieves op kleine schaal wat veel ziekenhuizen al doen. Door stijgende prijzen en medicijntekorten, zijn veel ziekenhuizen ter plekke hun eigen medicijnen gaan produceren, om zo kosten te besparen. Maar het verschil is dat deze ziekenhuizen vaak toegang hebben tot geavanceerde laboratoria en medisch personeel, wat het risico op missers aanzienlijk verkleint.

Four Thieves is zich zeker bewust van de risico's. Het kan altijd zo zijn dat iemand hun instructies verkeerd opvolgt en per ongeluk een giftige stof produceert. Toch zijn er manieren om de kans dat dit gebeurt te verkleinen. Eén van de belangrijkste bijdragen van Four Thieves aan doe-het-zelfgeneeskunde is dat ze veel aandacht besteden aan schadebeperking.

Er is meer dan één manier om een bepaald molecuul te produceren en sommige syntheseroutes zijn eenvoudiger of hebben veel grotere foutenmarges dan andere. Daarom streeft Four Thieves om syntheseroutes te gebruiken waarbij het risico op giftige reacties zo klein mogelijk is. Toen het collectief net begon, kregen ze hulp van de start-up Chematica, die 250 jaar onderzoek naar organische chemische synthese had verzameld in een database. De start-up ontwikkelde software om met al die data nieuwe syntheseroutes van bepaalde moleculen te voorspellen en nieuwe routes te ontdekken. Hiermee kon Four Thieves eenvoudige en veilige syntheseroutes ontwikkelen voor levensreddende geneesmiddelen.

Dit ging allemaal prima totdat Chematica vorig jaar werd opgekocht door farmagigant Merck. Hierdoor raakte Four Thieves toegang tot de software en – nog belangrijker – de database kwijt. Laufer vertelde dat de datawetenschapper van Four Thieves een open-sourceversie van Chematicas software hebben gemaakt en zelfs een kleine database voor chemische stoffen hebben samengesteld om mee te kunnen testen. De software is minder precies dan die van Chematica, maar volgens Laufer werkt het goed genoeg. Om de software te verbeteren, heeft het collectief echter meer gegevens nodig, en die zijn nu in handen van Merck.

Maar zoals elke hacker weet, willen data nog weleens toevallig “van de vrachtwagen vallen”: de database van Chematica wordt op dit moment gedeeld op het dark web. Alleen zijn ze versleuteld met een wachtwoord. Tijdens zijn praatje op HOPE smeekte Laufer het publiek om te helpen het wachtwoord te kraken en de kennis met de hele wereld te delen. Met de data over syntheseroutes van Chematica zouden er deuren opengaan naar nieuwe doe-het-zelfmedicijnen, maar tot die tijd zullen de ontwikkelingen vrij langzaam gaan.

Glybera is het duurste medicijn dat op dit moment op de markt is. Het wordt gebruikt om familiale lipoproteïnelipasedeficiëntie (FLLD) te behandelen, een erfelijke ziekte die wereldwijd maar bij ongeveer 7000 mensen voorkomt. Lipoproteïnelipasedeficiëntie blokkeert de normale afbraak van lichaamsvetten, wat leidt tot buikpijn, acute alvleesklierontsteking, vergrote lever en nieren, en vetophopingen onder de huid. Glybera helpt deze symptomen te behandelen en is onmisbaar voor de kwaliteit van leven van mensen met FLLD. Maar het medicijn kost per patiënt 1 miljoen euro per jaar – als het überhaupt beschikbaar is. In 2017 stopte UniQure, het bedrijf dat Glybera produceert, met de verkoop van het medicijn in Europa vanwege de extreem kleine vraag. Dit betekent dat de ongeveer 1200 Europeanen met FLLD dikke pech hebben bij hun behandeling.

De situatie is min of meer hetzelfde voor mensen die lijden aan andere “weesziektes”: aandoeningen die wereldwijd minder dan 200.000 mensen treffen. Als een medicijn voor zo’n ziekte bestaat, is het vrijwel altijd onbetaalbaar. Als het bedrijf onvoldoende vraag naar het product ziet, verdwijnt het middel waarschijnlijk van de markt. Voor veel zeldzame ziektes bestaat dus wel een behandeling of palliatieve zorg, maar het is te duur voor patiënten of niet rendabel genoeg voor de producenten.

Laufer wil dat Four Thieves zich in de toekomst gaat richten op het maken van medicijnen voor weesziekten, zodat mensen met zeldzame aandoeningen nooit zonder hun medicijnen komen te zitten. Alleen hebben dit soort medicijnen weer hun geheel eigen problemen.

Laufer vertelde bijvoorbeeld dat veel van de geneesmiddelen voor weesziekten zijn gemaakt van biologisch materiaal, zoals schimmels. Om hier iets aan te doen te doen werkt Four Thieves aan een BioTorrent-site om het organische materiaal te verspreiden zodat mensen deze geneesmiddelen kunnen maken. BioTorrent zou moeten lijken op een normale site waarop je bestanden deelt, zoals de PirateBay. Maar in plaats van muziek en films, zouden mensen instructies kunnen downloaden om hun eigen medicijn te maken en het organische materiaal met elkaar te delen. Aangezien biologische cellen zichzelf vermeerderen, zou dit gewoon vereisen dat één patiënt voldoende cellen voor zichzelf kweekt, en vervolgens cellen naar een andere gebruiker stuurt die het proces herhaalt. Eigenlijk is het proces vergelijkbaar met de manier waarop mensen een mediabestand op torrent-sites seeden.

De vraag is dan wel wat de beste manier is om dat biologisch materiaal goedkoop en zonder gepakt te worden te versturen. Daarvoor onderzoekt Four Thieves het gebruik van boeken en cd’s als groeimedium. Mycelia zijn in feite de 'wortels' van veel schimmels en voeden zich met cellulose: een stof die veel in de bladzijden van boeken zit. Dus gingen Laufer en zijn medewerkers boeken injecteren met mycelia, zodat ze zich voeden met de bladzijden en zo goed kunnen groeien. Ook lijken cd’s enigszins op petrischaaltjes: je kunt bacteriën en andere biologische precursoren in de sporen laten groeien. Het voordeel hiervan is dat Four Thieves-leden dan hun cellen kunnen verzenden tegen de goedkopere ‘mediatarief’ van de Amerikaanse post dat bedoeld is voor bijvoorbeeld boeken en cd’s. Daar komt nog als extra voordeel bij dat dit soort dingen niet zo rigoureus gecontroleerd worden door de post.

Maar in de tussentijd is Four Thieves nog steeds vooral bezig met het verbeteren van het MicroLab en het samenstellen van nieuwe geneesmiddelen. Onlangs is het collectief z’n eigen printplaten voor het MicroLab gaan produceren, waardoor het nog makkelijker wordt om het lab thuis te bouwen. Laufer zei dat hij van plan is om de printplaten deze maand nog te gaan weggeven.Tegelijkertijd is de groep ijverig bezig met de synthese van Solvadi, een eenmalige behandeling waarmee Hepatitis C te genezen is. Dit medicijn is al bijna vijf jaar op de markt, maar het prijskaartje van 84.000 dollar maakt het voor veel mensen ontoegankelijk. Als het Four Thieves lukt, is Hepatitis C binnenkort voor alle mensen verleden tijd, ongeacht hun inkomen.

Nu veel Amerikanen niet eens toegang hebben tot gezondheidszorg, lijken de ideeën van Laufer minstens zo intuïtief als radicaal. Zijn werk is gebaseerd op het idee dat te veel grote beslissingen over onze gezondheid zijn uitbesteed aan private partijen die meer waarde hechten aan hun bedrijfsresultaten dan aan het welzijn van hun klanten. Volgens Laufer gaat Four Thieves niet alleen over geneeskunde: het gaat ook over het recht op de vrije uitwisseling van informatie, en over persoonlijke autonomie. Wat hem betreft, kan het één niet zonder het ander bestaan.

“Wetenschap beoefenen is een mensenrecht,” zei Laufer. “Eigenlijk is het een mensenrecht waaruit alle andere rechten voortvloeien. Je moet kunnen doen wat je wilt met je lichaam en denken wat je wilt.”