Deze burgers smaken naar mensenvlees

Er wordt vaak beweerd dat kannibalisme het laatste échte taboe zou zijn, alleen wordt dat standpunt steeds minder geloofwaardig. Het eten van mensen wordt minder en minder iets gestoords wat alleen bosjesmannen van een of andere stam doen in een B-film, en steeds meer iets wat je een schreeuwende, enthousiaste tv-kok zou kunnen zien doen tijdens een SBS-show met de naam De Menseneter.

Tegenwoordig is het meest controversiële van de film Cannibal Holocaust niet dat er mensen worden gebraden aan het spit, maar dat een levende schildpad wordt opengereten. Zelfs toen Armin Meiwes – de Duitser die de penis van vrijwilliger Bernd Jürgen Armando Brandes opat – lekker aan het smulpapen was, was de algemene reactie een beetje lauw: 'meh, is dat alles?'

Alleen zombies krijgen natuurlijk nooit genoeg van het consumeren van ingewanden, en het is dankzij hen dat ik in staat was om een aantal burgers (nou ja, miniburgers) te proeven die zo waren gemaakt dat ze smaakten als de romp van een man, vrouw of kind.

(de serie waar onlangs seizoen vijf van begon), Emma Thomas (bekend van de varkenskarkassencake) en de Londense chef James Tomlinson zijn een samenwerking aangegaan. Hun missie is om vlees te maken dat smaakt naar je buurman, zonder dat je je buurmans hersenpan in hoeft te slaan met een baksteen.

In oktober begon het nieuwe seizoen van The Walking Dead en dus wilden de marketeers achter deze actie mensen de smaak van het onbekende laten proeven bij pop-uprestaurant Terminus Tavern in Oost-Londen.

Ik kreeg een uitnodiging om alvast te komen proeven, in wat later Thomas' flat bleek te zijn. Binnengekomen zag ik een journalist van de Daily Star die vijf burgers bij zijn gezicht hield terwijl er een foto van hem werd gemaakt. Hij was netjes gekleed met een roze shirt en een kreukloze pantalon. Ik droeg een te grote joggingbroek en een t-shirt van het IJslands Fallologisch Museum waarop stond 'Dit Museum Is Niet Voor Bangeschijterds'. Onze levens hadden duidelijk een andere wending genomen.

Ik dronk een Bloody Mary die me werd aangeboden en wachtte op mijn burger. Tomlinson had een eigen saus geprepareerd – een volle, rokerige, bacontomatenketchup – en de burgers werden afgetopt met Gouda kaas en Romaanse sla.

De eerste burger (miniburger, sorry) was half rundvlees, half varkensvlees en was verrijkt met beenmerg. De makers hadden zich voor de smaak laten inspireren door de woorden van verschillende mensen die het verboden vlees ooit hadden gegeten, maar wilden liever niet dat ik die inspirators hier bij naam zou noemen. Ik was nogal onder de indruk van de inspanningen en moeite die Messhead had gestoken in het recreëren van de smaak van mensenvlees, maar tegelijkertijd was ik me ervan bewust dat dit hele idee kwetsend kon overkomen op nabestaanden van kannibalismeslachtoffers. De namen varieerden van Jamie Oliver tot aan die van kinder-seriemoordenaars, dus je kunt begrijpen dat ze daar voorzichtig mee waren – met dat soort monsters willen ze niet geassocieerd worden.

Voordat ik van huis vertrok dacht ik dat ik in staat zou zijn om mijn gedachten op adequate wijze te veranderen van het 'Het zijn mensen!!!'- effect naar het gewoon opeten van de burger, maar tot mijn verbazing zorgde het wildachtige beenmerg en de nogal onbekende smaak van het rundvlees ervoor dat de bevestiging van mijn voornemens nog even op zich lieten wachten. Het zachte vlees smolt op mijn tong als een klodder vettig wit vlees van een dij van een ongelukkige Noordpoolontdekkingsreiziger.

De tweede burger was – net als de vorige – half rundvlees, half varkensvlees, alleen dit keer was het verrijkt met kippenlever. Om een meer mensachtige smaak te ervaren, besloot ik deze burger te eten zonder de toevoegingen van brood en kaas. Terwijl het alweer een lichte schok voor mijn lichaam was om een onbekende vleessmaak op mijn tong te proeven, was het makkelijker om de smaken te onderscheiden. De kippenlever zorgde ervoor dat de burger een meer paté-achtige smaak kreeg. Dit mocht echter niet baten, want ik begon al redelijk misselijk te worden.

Maar waarom? Het is idioot. Het is duidelijk geen mensenvlees maar gemixt dierenvlees dat is gebruikt om de smaak van mensen na te bootsen. En het smaakt niet eens per se naar mens. Het was niet echt het eten dat me kotsmisselijk maakte, maar de dingen eromheen. De geuren tijdens de voorbereidingen, de orgaanachtige rook in mijn longen en de smaak van de boeren die na de maaltijd omhoog kwamen.

De laatste burger was een combinatie van zijn twee voorgangers – rundvlees, varkensvlees, kippenlever en beenmerg. Mijn gezelschap wist het zeker: dit was de burger die het meest als een mens smaakte. Ik was het daarmee oneens. Het beenmerg en de lever, die op zichzelf qua smaak goed werken, sloten elkaar uit, waardoor alleen de smaak van een normaal (en zelfs lekker) stuk vlees overbleef.

En zo vertrok ik al boerend richting de bushalte, in een poging om niet te kotsen. Het is niet verbazingwekkend dat de effecten die ik na het eten van de burgers had, problematischer waren dan het eten zelf. Vind jezelf in wanhopige tijden waarin wanhopige maatregelen genomen moeten worden, en je zal eventjes blij zijn dat je jezelf kan voeden met het vlees van iemand anders bord. Of iemand anders lijf. Maar weet dat nadat het vlees in je maag terecht is gekomen, het daar voor altijd zal blijven, en zal rondspoken als een inwendig spook.

Maar wie weet, misschien heb je er wel de juiste smaak voor. Ik ga verder met het bestuderen van Duitse herdershonden, vraag me niet waarom.